عصر نبـــــــــــــوغ(ق)

_{نمی دانم به جای  فقر چه واژه ای بگذارم}

_نگاه؟

_اشک؟

_{پوست و استخوان؟}

_{دنیای قشنگ؟}

_آرزو؟

_{نه هیچ کدام زیبا نیست جز یک تضاد}

_{اشک کودک خیابانی=فربه شدن برخی پر ادعا...}

_{عصر نبـــــــــــــــوغ(ق)}

_{چشمش همه اشکست و دلش غرقه آه است}

_{طفلی که گرفتـار در ایـن عصـر نبـوغ است}

_{عصری که در آن هلهله و ساز به راه است}

_{یک قشر پراز مستی و یک قشر که بـوغ است}

_{مردم همه در همهمه و شور خریدند}

_{سال نو و بازار شب عید شلـوغ است}

_{اندیشه ی او کال تر از فقر و نداری ست}

_{طفل است شب عید پی فر و فـروغ است}

_{بر گونه ی او راهروی از خط اشک است}

_{گفتند:«که این منشأ دوران بلـوغ است.»}

_{جان داد ز اوج غم و اینگونـه نوشتند:}

_{«مـا ؛هیچ ندیدیم ، و این قصه دروغ است.»}

_التماس

_{گوشه ای ایستاده با نگاهش التماس می کند}

_{روبه روی عابران}

_{خنده را}

_{به اشک های روی گونه اش}

_{مماس می کند}

_{هی شما عابران عادت همیشگی...!}

_{کودکی خسته التماس می کند}

_{لحظه ای گذشت}

_{خنده ها}

_{قاه و قاه و قاه و قاه}

_کودکی

_{دوباره کوچه را}

_{َ پر ز عطر یاس می کند}

 

کوچ کوچه ها

اندکی دورتر از فضای پر فاصله ی شهر به سراغ روستاهایی می رویم که می شود در آنجا به سادگی فراموش شده ی شهر های پر غرور رسید،آنجا تا دلت بخواهد دلهای آینه ای فراوان است . شب ها که می شود کنار هم می نشینیم شعری می خوانیم و به حرف های پدر بزرگ و مادر بزرگ هایی گوش می دهیم که هنوز هم که هنوز است شاداب و سر حال هستند . بی دغدغه زندگی را تجربه می کنیم . امیدمان به دست های پینه بسته ای است که نان اور خانه است . دستانی که داستان زندگیشان خواندنی ست ، بیل می زنند ، کار می کنند  زنان روستایی نیز به گوسفندان آذوقه می دهند ، شیر می دوشند و به نوعی مشغولند ؛همه با عرق جبین لقمه ای حلال بر سر سفره می گذاریم ، می خوریم و می آشامیم و زندگی را تجربه می کنیم .

چندی پیش جوانا روستا هم حال وهوای شهر گرفتشان و رفتند به سوی شهر نشینی و جز چند پیرمرد و پیر زن ،دیگر کسی در روستا نماند و همان جوانان حال به جوانانی بدل شده اند که به فکر آبادانی روستا هستند.آنها هر هفته با ماشین های آخرین مدرن و جدید ساخته شهر به روستا می آیند و برای آبادانی روستا دست به کار شدند .جایتان خالی می کوبند و می سازند و به نوعی منتظرند که یک روستایی ؛چه پیرمرد چه پیر زن فوت کند تا خانه اش را به ویرانه ای تبدیل کنند و سپس آن را به جاده ای بدل سازند که هفته بعد راحت تر خود را به خانه برسانند و کم کم بافت روستا را هم را هم خراب کردند.

به ما چه مربوط که دیگران چه می کنند؟ به ما چه مربوط که دیگران چه می سازند ؟ به ما چه مربوط که خاکی بودن  و ماندن فضا های روستا خوب است و همین خاکی بودن هر هفته شهری ها را به روستا می کشاند.همین بوی کاه گل ها و صمیمیت دلهاست که که ما را به روستا ها می کشانند.

اما دیگر کم کم کوچ می کنند کوچه های دلهای آینه ای ، کوچه های صفا و صمیمیت مهربانی و دیگر از تقا هایی که بر درگاه هر خانه ای جایی بود برای همنشینی یا آرامگاهی برای چند لحظه استراحت خبری نیست و خبری نیست از حوضچه های کنار جوی ها که شب ها جای گرد آمدن دختران روستایی به بهانه ی ظرف شستن.

پسران روستا هم(البته اگر کسی مانده باشد. دیگر کلاسشان بالا رفته و به جای چو پله بازی و به قول پدر بزرگ غلتک بازی ، به سراغ بازی های مدرن روی آوردند و کم کم با خانه ها خویی عجیب گرفته اند.

و دیگر کسی به گل گاو زبان یا گل خواصی و گل های پونه ای که کنار جوی ها می رویند توجهی نمی کندو به سراغ داروخانه می روند و از داروخانه ها استفاده می کنند.

چه صفایی داشت اگر تنوری در خانه ای روشن می شد و بوی نانی می آمد بانوان کوچه به سوی آن خانه می شتافتند همه با هم همکاری می کردند ؛ نان می پختند و چه نانی بود...

روی جوی ها را پل کردند تا ماشین رو شود. کوچه ها را خراب کردند و جایش بر جاده و قبرستان افزودند تا هیچ گاه به این دو مکان نیازی نباشد و دیگر از گل های دارویی خبری است ، نه بوی نان و مه از صدای چهچه گنجشک ها بر درختان گردو و بادام...