بهترین روز دنیا

دبیرستان که بودم گوشه تمام کتابم برای اینکه آن روز به خاطرم باشد می نوشتم:بهترین روز دنیا یا بدترین روز دنیا

در وصف آن روز هنوز زبانم الکن است

فقط وقتی شنیدم

وقتی در جلسه حضور یافتم

و وقتی جلسه تمام شد یاد این شعر نیمای عزیز افتادم

نام بعضی نفرات
روشنَم می دارد:

قوّتم می بخشد
ره می اندازد
و اجاقِ کهنِ سردِ سَرایم
گرم می آید از گرمیِ عالی دَمِشان.

نام بعضی نفرات
رزقِ روحم شده است.
وقت هر دلتنگی
سویشان دارم دست
جرئتم می بخشد
روشنم می دارد.

به همه ی کسانی که می خوانند باید بگویم
روزگارم بد نیست
تکه نانی دارم
خرده هوشی
سر سوزن ذوقی
مادری دارم بهتر از برگ درخت
دوستانی بهتر از آب روان
و خدایی که در این نزدیکی ست....

آری خدا جان ممنون
و ممنون از سرور گرامی و دوست عزیزم آقای هادی قاسمی عزیز رئیس اداره های کتابخانه های شهرستان و همکارانشان خصوصا آقای دشت آبادی و خانم اژدری
و متشکرم از آقای دهقانیان عزیز و آقای صالحی فر و صالحی زاده عزیز و خانم آسیه احمدی شاعر گرامی و گرانقدر شهرستان

و همه عزیزانی که این دو ساعت مرا و نغمه های غم انگیزم را تحمل کردند....


سه شنبه بود این اتفاق نوزدهم (عددی دوست داشتنی)،مرداد، 1395